دو مرید مرشدی بزرگ در باغ خانه استاد خویش قدم می زدند. آنها اجازه داشتند که هر روز صبح و بعد از ظهر قدم بزنند. این قدم زدن برای آنها نوعی مراقبه بشمار می آمد. آدم که نمی تواند تمام بیست و چهار ساعت را چهار زانو بنشیند. پاها به قدری تحرک احتیاج دارند. به همین دلیل است که در هر دو مکتب ذن و صوفیگری، چند ساعت را در حالت نشسته به مراقبه می پردازند و بعد قدم زنان به این کار مشغول می شوند. ولی مراقبه همچنان ادامه دارد، چه نشسته چه در حال راه رفتن.
در هر حال، آن دو مرید اهل دود و چپق بودند. بنابر این تصمیم گرفتند از مرشد خود برای چپق کشیدن کسب اجازه کنند. گفتند : فردا به سراغش می رویم. نهایتش این است که بگوید نه، ولی ما در هر حال از او سوال خواهیم کرد. فکر نکنم چپق کشیدن در باغ توهین به مقدسات باشد. ما که نمی خواهیم در خانه اش این کار را بکنیم.
روز بعد دو مرید یکدیگر را در باغ ملاقات کردند. یکی از آنها عصبانی بود.
عصبانی به خاطر اینکه دیگری داشت چپق دود می کرد. گفت : یعنی چه؟ من از مرشد سوال کردم، ولی او با سردی و بی اعتنایی تقاضایم را رد کرد و گفت نه. و حالا تو اینجا ایستاده ای و داری چپق می کشی؟ مگر از دستورات مرشد پیروی نمی کنی؟
دیگری گفت : ولی او به من اجازه داد.
این واقعا غیر عادلانه بود. اولی گفت : من فورا نزد او می روم و می پرسم که چرا به من گفت نه و به تو گفت بله!!!
دیگری گفت : یک دقیقه صبر کن. لطفا به من بگو که از او چه پرسیدی؟
اولی گفت : چه پرسیدم؟ من خیلی ساده پرسیدم آیا می توانم هنگام مراقبه چپق بکشم؟ او هم قاطعانه گفت نه! و خیلی هم عصبانی شد
دیگری شروع به خندیدن کرد و گفت : حالا فهمیدم موضوع از چه قرار است. من از مرشد پرسیدم آیا می توانم هنگام چپق کشیدن مراقبه کنم، و او گفت بله!
پس می بینیم که هر اتفاقی که در زندگی ما رخ می دهد به طرز فکر و نگرزش و انتخابهای ما بستگی دارد. تفاوتی بسیار کوچک، باعث تغییر کلی در زندگی می شود.
تفاوت بین دو سوال مطرح شده از مرشد بسیار بزرگ بود. آیا می توانم هنگام مراقبه چپق بکشم؟ سوال بسیار زشتی است. در صورتی که آیا می توانم هنگام چپق کشیدن مراقبه کنم؟ هیچ ایرادی ندارد، چرا که از این کار هم به عنوان فرصتی برای مراقبه استفاده می شود.
زندگی فی نفسه نه رنج و مصیبت است، نه شادی و بهجت. زندگی یک بوم نقاشی سفید است، و انسان باید بسیار هنرمندانه با آن برخورد کند.
آمار
وب سایت:
